تأثیر روش های برنامه ریزی آبیاری بر عملکرد و کارآیی مصرف آب گندم

این پژوهش به منظور ارزیابی تأثیر روش های برنامه ی آبیاری روی عملکرد و کارآیی مصرف آب گندم و تعیین روش مناسب برنامه ریزی آبیاری آن در منطقه ی سعیدآباد آذربایجانشرقی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با 10 تیمار و 4  تکرار انجام شد. آبیاری ها در تیمارهای i1 و i2 به ترتیب زمانیکه نسبت عمق آبیاری به تبخیر از تشت کلاس a به 8/0 و 1 می رسید شروع می شد، در تیمارهای i3 و i4 آبیاریها به ترتیب در پتانسیل آب خاک معادل 40- و 60- کیلوپاسکال انجام شد، در تیمارهای i5 و i6 آبیاری ها به ترتیب در دو رطوبت 40 و 60 درصد آب قابل استفاده در ناحیه ریشه صورت گرفت، در تیمارهای i7 و i8  در درجه-روز تنش (sdd[1]) انباشته ی به ترتیب 8 و 12 مبادرت به آبیاری شد و در تیمارهای  i9 و i10 نیز آبیاری ها بر اساس مراحل رشد نبات انجام شد به این ترتیب که در تیمار i9، دو آبیاری در مراحل آغاز ریشه دوانی و گلدهی و در تیمار i10، چهار آبیاری در مراحل آغاز ریشه دوانی، پایان پنجه زنی، آبستنی و مرحله ی شیری انجام گرفت. نتایج نشان داد که اختلاف تیمارها از نظر عملکرد بیولوژیک و دانه، کارآیی مصرف آب، وزن هزاردانه، درصد پروتئین دانه و شاخص برداشت معنی دار (در سطح یک و پنج درصد) بود. در این میان، تیمار i2 (نسبت عمق آبیاری به تبخیر معادل 1) بیشترین عملکرد بیولوژیک و دانه و وزن هزاردانه، تیمار i9 (دو آبیاری در مراحل آغاز ریشه دوانی و گلدهی) بیشترین کارآیی مصرف آب، تیمار i10 (چهار آبیاری در مراحل آغاز ریشه دوانی، پایان پنجه زنی، آبستنی و مرحله ی شیری) بیشترین درصد پروتئین دانه و تیمار i3 (آبیاری توسط تانسیومتر در پتانسیل 40- کیلوپاسکال) بیشترین شاخص برداشت را بخود اختصاص دادند. در کل با توجه به تعداد دفعات آبیاری، حجم آب مصرفی، عملکرد دانه، کارآیی مصرف آب و سادگی روش، تیمار i3 به نظر مناسب تر بود. [1] stress degree day